1) Φαντάσου πως βρίσκεσαι καθισμένος στον αναπαυτικό καναπέ σου , μετά από μια εξοντωτική μέρα δουλειάς, με πολλά απρόοπτα και δυσκολίες. Θέλεις όσο τίποτε άλλο να ξεκουραστείς. Χτυπάει το τηλέφωνο και η γυναίκα η ο άντρας που ονειρευόσουν , χωρίς ελπίδα, σου ζητάει να βγείτε. Για λίγο ξεχνάς το κουρασμένο σώμα, και βρίσκεσαι σε μια συναισθηματική δίνη, θυμάσαι πως είσαι ερωτευμένος και μόνο αυτό έχει σημασία. Μέχρι να έρθει η στιγμή να σηκωθείς από τον καναπέ. Τότε επιστρέφει η κούραση , δεν είναι όμως το μόνο που σε επηρεάζει. Από τη μία αυτό από την άλλη τα συναισθήματα. Για μια στιγμή έστω, δεν είσαι ταυτισμένος με κανένα από τα 2, αλλά μετέωρος, αναποφάσιστος, ανάμεσά τους., και λες «εγώ, προτιμώ...» το ένα ...ή το άλλο.
2) Θυμήσου έπειτα 1 γεγονός , όπου συνέβησαν περίπου τα εξής: ενώ μελετάς για την εξεταστική, ή ετοιμάζεις κάτι σημαντικό για σένα που θέλει μπόλικη σκέψη και συγκέντρωση, έρχεται το «μοιραίο» τηλεφώνημα, ή μια ευχάριστη πρόσκληση από μια καλή παρέα. Πάλι ενώ ήσουν απορροφημένος στις σκέψεις σου αυτή τη φορά, μια συναισθηματική κατάσταση σε «πηγαίνει» κάπου αλλού, ή το αντίστροφο: ενώ ζεις μια συναισθηματική κατάσταση, κάτι σε οδηγεί σε σκέψεις, σε προβληματισμούς. Πάλι ίσως βρεθείς μετέωρος , κάπου ανάμεσα, για να παρατηρήσεις, να αποστασιοποιηθείς για λίγο, ν΄ αποφασίσεις.
3) Τώρα προσπάθησε να φανταστείς, ίσως και να θυμηθείς, μια διαφορετική στιγμή: έχεις φτάσει σε μια ωριμότητα , όπου η πείρα των όσων έχεις ζήσει σου έχει δώσει μια ξεκάθαρη εικόνα για το ποιος είσαι , και το τι θέλεις να κάνεις. Είσαι μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Ξαφνικά συμβαίνει κάτι αναπάντεχο. Χάνεις όλα όσα έχεις ή γνωρίζεις ανθρώπους που ζουν πόνους , ευτυχία, ή εμπειρίες που δεν μπορούσες να φανταστείς. Η συμβαίνει οτιδήποτε άλλο που γκρεμίζει το γνώριμο «κόσμο σου». Για μια στιγμή ξεχνάς την ξεχωριστή σου προσωπικότητα κι ανακαλύπτεις πως υπάρχει μια φυσική ένωση κι αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων , κι όλων των όντων, οι αποστάσεις είναι φαινομενικές, όπως κι ο χρόνος. Είσαι μετέωρος μεταξύ της ξεχωριστής σου ύπαρξης και του Όλου. Κι αυτό διαρκεί ίσως τόσο όσο η λάμψη της αστραπής.
Και στις 3 περιπτώσεις υπάρχουν κάποιες στιγμές που δεν είσαι ταυτισμένος με το σώμα ή τα συναισθήματα ή τις σκέψεις σου. Η σύγκρουση, η «τριβή» μεταξύ αυτών, παράγει μια σπίθα , όπου είμαστε περισσότερο «παρόντες» πιο συνειδητοί, και λέμε «εγώ». Είναι π.χ. διαφορετικό να είμαι ταυτισμένος με την πείνα μου και άλλο να γνωρίζω πως το σώμα μου πεινάει.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η 7πλή σύνθεση του ανθρώπου είναι μια αρχαία γνώση που λέει με 2 λόγια το εξής: Ποιος είμαι; Το σώμα(1) μου, η ενέργειά(2) μου, τα συναισθήματά(3) μου , ή οι σκέψεις(4) μου ; Μα όλα αυτά μπορώ να τα παρατηρήσω, να συμβιώσω μαζί τους, να τα βελτιώσω. Τότε ποιος είμαι; Αν προχωρήσω βαθύτερα σε δικά μου βιώματα ή σε εξαιρετικών ανθρώπων ανακαλύπτω και 3 ακόμη χαρακτηριστικά: Η Διάνοια(5), οι ανώτερες σκέψεις, φιλοσοφικές , επιστημονικές, καλλιτεχνικές κ,λ,.π. που ξεπερνούν τις προσωπικές ανάγκες και τη συγκεκριμένη εποχή. Η Διαίσθηση(6) κι η υψηλή, χωρίς περιορισμούς Αγάπη, που έχουν μια σχέση αιτίας αποτελέσματος μεταξύ τους. Η Βούληση(7) που δεν σταματάει μπροστά σε κανένα εμπόδιο , προκειμένου να εκπληρώσει ένα όνειρο ή ανώτερο σκοπό. Έτσι η 7πλή μας σύνθεση από πάνω προς τα κάτω είναι: Βούληση, Διαίσθηση, Διάνοια, Νους Επιθυμιών, Συναισθηματικός φορέας, Ενεργειακός και Φυσικό σώμα. Κι η Χιονάτη - Συνείδηση προσπαθεί να γνωρίσει τους 7 νάνους από τον πιο ιδιότροπο μέχρι τον πιο σοφό.
Αυτά μπορούμε να τα αναπαραστήσουμε με κύκλους που τέμνονται από πάνω ως κάτω. Ο φυσικός κι ο ενεργειακός φορέας, ανήκουν στη σφαίρα του Σώματος, ο Συναισθηματικός κι ο Νους Επιθυμιών, στη σφαίρα της Ψυχής, η Διάνοια κι η Διαίσθηση στη σφαίρα του Νου και η Βούληση ή Ατομικότητα, τη σφαίρα του Πνεύματος. Στα σημεία ανάμιξης , ένωσης ή σύγκρουσης - τριβής αυτών των σφαιρών, γεννιέται η συνείδηση - φως, αυτή που μας ωθεί λέμε «εγώ».
Σώμα - Ψυχή - Νους.
Αυτά τα πεδία ύπαρξης του ανθρώπου εδώ και χιλιάδες χρόνια αλλά και τις τελευταίες δεκαετίες έχουν μελετηθεί ως προς την λεπτότερη, αόρατη φύση τους. Τα αποτελέσματα των ερευνών του Βίλχελμ Ράιχ για την Βιοενέργεια, του ζεύγους Κίρλιαν για τη φωτογράφηση της αύρας, και τόσων άλλων ερευνητών είναι εκπληκτικά. Το ίδιο τα χιλιάδες στατιστικά πειράματα του τομέα της παραψυχολογίας που περιγράφουν πλέον πολύ συγκεκριμένα τον αόρατο κόσμο της ενέργειας, των συναισθημάτων, και των σκέψεων. Επίσης δείχνουν την επικοινωνία μεταξύ γεγονότων και ανθρώπων μέσω αόρατων «νημάτων», ή κυμάτων. Αν δεχτούμε σαν δεδομένο την ύπαρξη του αόρατου ανθρώπου ποιο είναι το μέσο , ο χώρος μέσω του οποίου επικοινωνούν οι αόρατοι άνθρωποι. Φυσικά της αντίστοιχης «ύλης» ή συχνότητας - κραδασμού. Ας φανταστούμε επίσης πως σαν άνθρωποι ενώ χρειαζόμαστε ένα οικοσύστημα για να επιβιώσουμε και να αναπτυχθούμε ως είδος, ξαφνικά μεταφερόμαστε από τη Γη, σε μια σιδερένια μπάλα - πλανήτη. Σίγουρα δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε εκεί. Το ίδιο και οι λεπτότεροι φορείς μας . Δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν αν δε ζούσαν σε ένα αντίστοιχο με αυτούς οικοσύστημα.
Ήδη από τη δεκαετία του ‘80 ο βιολόγος R. Sheldrake μετά από χιλιάδες πειράματα σε ανθρώπους και ζώα εισήγαγε τη θεωρία των Μορφογεννητικών Πεδίων. Πεδίων δηλαδή νοητικών που φυλάσσουν τις εμπειρίες ενός είδους και τι μεταβιβάζουν σε άτομα του είδους ή τις συλλαμβάνουν και τις αξιοποιούν άτομα του είδους, χωρίς να μεταβιβάζονται απαραίτητα μέσω του DNA. Ο κορυφαίος ψυχολόγος Κάρλ Γιούγκ, λίγες δεκαετίες πριν, μελετώντας τα βιώματα, συνειδητά κι ονειρικά ανθρώπων από όλες τις ηπείρους, κατέληξε στη βεβαιότητα του Συλλογικού Ασυνείδητου. Ενός κοινού τόπου όπου οι βαθύτερες και πιο πνευματικές ιδιότητες του είδους μας περιμένουν να αναδυθούν κι ενίοτε αναδύονται. Σ΄ αυτό τον βοήθησε και η μελέτη του συμβολισμού των ονείρων. Μιρσέα Ελιαντ Πολλοί ανθρωπολόγοι, όπως ο , ο Τζοζεφ Κάμπελ και άλλοι μέσα από τα σύμβολα και τους μύθους των λαών, έφτασαν σ΄ αυτό τον κοινό τόπο.
Η γνώση των αόρατων κόσμων ήταν υπήρχε σε πολλούς αρχαίους λαούς. Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι μίλησαν ξεκάθαρα για την ύπαρξη 3 κόσμων στο εκδηλωμένο σύμπαν: τον κόσμο του Σώματος της Ψυχής και του Νου.
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα :
• Ο Νους ή το Πνεύμα του Κόσμου είναι ο δημιουργός θεός συνεχιστής στη δημιουργία του άχρονου Όντος - Θεού, πρωταρχικού δημιουργού.
• Η Ψυχή του κόσμου γεννιέται από την ανάμιξη του πρωταρχικού Όντος, της Πρωταρχικής Ουσίας και του Νου. Μετέχει δηλαδή της ουσίας τους κι αναλαμβάνει να αποτυπώνει αυτά τα επίπεδα στο
• Σώμα , η Ύλη του κόσμου που δομείται σε διάφορα επίπεδα.
Διαβάζουμε στον Τίμαιο: Ο Δημιουργός «..κατασκεύασε το σύμπαν, αφού έβαλε νουν εις την ψυχή και την ψυχή εις το σώμα» «Δεν είναι δυνατόν να συναρμολογηθούν καλά 2 πράγματα, χωρίς να χρησιμοποιηθεί κάποιο άλλο, διότι αυτό το 3ο πρέπει να χρησιμέψει ως σύνδεσμος μεταξύ των δύο»Είναι ενδιαφέρον το σημείο όπου αναφέρει πως η Ψυχή έχει το ίδιο κέντρο με το Σώμα, όμως δημιουργήθηκε ώστε να το περικλείει και να το υπερκαλύπτει. Και συνεχίζει λέγοντας πως : «το σώμα του ουρανού κατέστη ορατό ενώ η ψυχή παρέμεινε αόρατη». Βλέπουμε μια αναφορά στην αύρα του Κόσμου.
Ανάλογες διδασκαλίες βρίσκουμε στους Στωικούς και τους Νεοπλατωνικούς φιλόσοφους.
Όμως και αυτοί και ο Πλάτωνας ισχυρίζονται πως ο άνθρωπος είναι δημιουργημένος ανάλογα με τον Κόσμο: «Όποιος εργάζεται πάρα πολύ διανοητικώς, να δίνε και εις το σώμα την κίνηση . που χρειάζεται Εκείνος πάλι που με επιμέλεια διαπλάθει το σώμα του πρέπει να ανταποδίδε8ι και εις την ψυχή τις αναγκαίες κινήσεις, χρησιμοποιώντας τη μουσική και κάθε είδος φιλοσοφίας, αν πρόκειται να λέγεται δικαιολογημένα ωραίος και αγαθός ταυτοχρόνως. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπον πρέπει να περιποιούμαστε και τα διαφορετικά μέρη του σώματος και της ψυχής μιμούμενοι τη μορφή του σύμπαντος».
Στην Πλατωνική Φιλοσοφία συναντάμε επίσης τα 3 μέρη της ανθρώπινης ψυχής:
•Το επιθυμητικό που ταυτίζεται με το κατώτερο «εγώ» του ανθρώπου, αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε «ζωικό» ή «μικρό εγώ». Είναι ο τόπος όπου ξυπνάνε οι επιθυμίες , τα ένστικτα , τα ευχάριστα (που συνήθως θεωρεί καλά) και τα δυσάρεστα ή δύσκολα που δεν προτιμάει. Είναι κυρίως μηχανικό, δένεται με συνήθειες. Μέσω της επιβολής του μαζάνθρωπου - καταναλωτικού ζώου ως πρότυπου, η συνείδησή μας μένει εδώ στη μεγαλύτερη διάρκεια της ζωής των σύγχρονων ανθρώπων.
•Το θυμοειδές που έχει να κάνει κυρίως με τα καθαυτό συναισθήματα πιο ξεκάθαρα και διαρκή.
•Το λογικό που ταυτίζεται με το «εγώ» που θα ονομάσουμε «ανθρώπινο». Μπορεί να συνδεθεί με τις ανώτερες ιδέες , είναι δημιουργικό, παίρνει αποφάσεις. Παρόλο που έχει προτιμήσεις , αντιλαμβάνεται την έννοια του καθήκοντος της αυτοβελτίωσης, της ζωής σαν ένα δρόμο όπου μαθητεύουμε , γινόμαστε όλο και καλύτεροι. Είναι η περιοχή όπου κάποια στιγμή ο άνθρωπος «ξυπνάει, αφυπνίζεται πραγματικά ως τέτοιος.
Κάθε «εγώ» διεκδικεί περισσότερη παραμονή της ‘συνείδησης», της κατάστασης του να είμαι παρόν, για τον εαυτό του,. Όποιο «εγώ - χώρο»τρέφουμε πιο συχνά, τον ενεργοποιούμε τον δυναμώνουμε. Η μάχη είναι σε γενικές γραμμές μεταξύ του μέρους του ανθρώπου που βυθίζεται στις συνήθειες, κι αυτού που κινείται με πρωτοβουλία, ζητώντας υψηλότερα επίπεδα επίγνωσης.
Η ψυχή του ανθρώπου σαν μεσολαβητής μεταξύ νου και σώματος παίζει σημαντικό ρόλο στο να κατακτήσουμε το «ανθρώπινο εγώ». Δεν είναι τυχαίο που σύμβολά τους είναι η μέλισσα που μεταστοιχειώνει, το νέκταρ (παράγωγο του λουλουδιού -άξονα μεταξύ ουρανού και γης, από τα οποία και τρέφεται.), ή την πεταλούδα που αφού αναγεννηθεί από τη νύμφη και βγάλει φτερά, πίνει το νέκταρ και πετάει προς το φως. Χρειάζεται μια γύμναση και ενδυνάμωση της ψυχής ώστε να βρει το κέντρο της και να ευθυγραμμίσει τους 2 κόσμους που συνδέει. Τέλος το «Θείο εγώ» είναι η πιο υψηλή κατάσταση συνείδησης που μας επιτρέπει να βιώσουμε όχι μόνο την ατομικότητά μας αλλά και τη σύνδεσή και την ένωσή μας με το Όλο, το Όν, το Θεό.
Βιβλιογραφία:
ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΚΑΙ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ Καρλ Γιούγκ Εκδ. Αναγνωστίδη.
ΤΙΜΑΙΟΣ Πλάτωνας Εκδ. Ι Ζαχαρόπουλος
ΟΙ ΕΝΝΕΑΔΕΣ Πλωτίνος, εκδ. Πάπυρος
ΔΙΑΤΡΙΒΗ Δ΄ - ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ Επίκτητος εκδ. Ζήτρος
ΤΑ 3 ΚΕΝΤΡΑ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ Γ.Α.Πλάνας, Εκδόσεις Νέα Ακρόπολη.
Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ Εκδ. Νέα Ακρόπολη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου