Ηρωϊσμός και "Ορθοδοξία"

του Σταύρου Βασδέκη
Με αφορμή τον κάποιους πρόσφατους γραπτούς και προφορικούς διαλόγους θα προσπαθήσω να θέσω εδώ το θέμα της σχέσεως μεταξύ ηρωϊκότητος και χριστιανικότητος, ορθοδόξου έστω, των αγωνιστών του 21, αλλά και άλλα τινά συναφή.
Κάποιοι εθνικοί έχουν αποφανθεί ότι ο χριστιανός δεν μπορεί να γίνει ήρωας ως "δούλος του Γιαχβέ", ενώ κάποιοι βυζαντινιστές αντιπαραθέτουν τα παραδείγματα των Κανάρη, Καραϊσκάκη, Παπαφλέσσα, Διάκου κ.ά. Δεν μας απέδειξαν όμως καθόλου οι τελευταίοι το αν οι εν λόγω ήρωες ήσαν όντως χριστιανοί.

Εκτός κι αν χριστιανός τυγχάνει πας ο ακουσίως βαπτισθείς κατά την βρεφικήν ηλικίαν. Αλήθεια, γιατί οι ορθόδοξοι (και όχι μόνον) βαπτίζουν τα παιδάκια στην ηλικία αυτή και όχι στην ώριμον όπως στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού; Μήπως για να μη ξεφύγει κανείς από το ποίμνιο των Αρχημανδριτών και όχι, όπως υπονοούν, για να τα απαλλάξουν τάχα μια ώρα αρχίτερα από την γελοία και νοσηρή αυτή ιστορία του προπατορικού αμαρτήματος;


Είναι πασιφανές ότι πράγματι ο Χριστιανισμός αποκλείει την ηρωϊκή στάσι στους ανθρώπους του. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι αποτελεί τον αντίποδα αυτής της ηρωϊκής στάσεως. Ο Χριστούλης μας, μεταξύ των άλλων, εδίδαξε και το "τα του Καίσαρος τω Καίσαρι". Ισραηλίτης κατακτημένος ο Χριστός, Ρωμαίος κατακτητής ο Καίσαρ. Επομένως ένας ορθόδοξος χριστιανός επί Τουρκοκρατίας έπρεπε να συμπεριφερθεί εντελώς αναλόγως, εφαρμόζοντας το "τα του Σουλτάνου τώ Σουλτάνω".

Και μήπως έτσι χριστιανικότατα δεν έπραξαν ο Πατριάρχης και οι Ιεράρχες των ορθοδόξων έναντι του κατακτητή Τούρκου; Αγνοούν άραγε οι βυζαντινιστές την ιστορία του Γενναδίου, εκείνου του αρχιπροδότη της πατρίδος του, της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, της επωνομαζόμενης Βυζάντιο για να λησμονηθεί το γεγονός ότι τότε οι προπαπούδες μας ήσαν υπό Ρωμαϊκή κατοχή; Μάλιστα ο Γεννάδιος εφέρθη χριστιανικώς εις το τετράγωνον, επιλέγων την συμφεροντότερη γι αυτόν ΕΞΟΥΣΙΑ, όπως και οι χριστιανικώτεροι των πάντων καλόγεροι, οι οποίοι, λίγο πρίν οι Τούρκοι γκρεμίσουν τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως, αναρρωτιούνταν ποιά γλώσσα ομιλείται στον.. Παράδεισο αντί να πολεμήσουν (ποιοί; αυτοί;) τους Τούρκους.

Δηλαδή όχι μόνο ήρωες δεν υπήρξαν αλλά ούτε καν στοιχειωδώς δεν αντιστάθησαν οι πραγματικοί χριστιανοί. Δικαίως άλλωστε ο φιλόσοφος Πλήθων αποκαλούσε "σμήνος κηφήνων" τους καλόγερους.
Μήπως χρήζει άραγε να αραδιάσουμε εδώ επιπλέον και τις δεκάδες προτροπές και συμβουλές του Αποστόλου Παύλου και των λεγόμενων Πατέρων της Εκκλησίας προς τους χριστιανούς, οι οποίες σαφέστατα προτρέπουν σε υπακοή στην ΚΑΘΕ εξουσία, αφού όλες οι εξουσίες, κατ'αυτούς, προέρχονται από την.. "θεία βούληση"; Είμαι βέβαιος ότι γνωρίζουν όλοι οι βυζαντινιστές καλώς τα προαναφερθέντα, συνεπώς οφείλουμε να τους υπενθυμίσουμε απλώς ότι η Ελληνική "βιωματικότης υπαγορεύει το "μην κάνεις τον ανήξερο ούτε για αστείο, όταν γνωρίζεις".
Οι ήρωες λοιπόν του 21 μόνον κατ' όνομα ήσαν χριστιανοί και καθόλου βιωματικώς, όπως το απέδειξαν άλλωστε, φερόμενοι άκρως αντιχριστιανικώς, όταν αντιστάθησαν ψυχή τε και σώματι, στον Τούρκο κατακτητή, αφού έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια τις χριστιανικές επιταγές οι οποίες προέτρεπαν την υποταγή και υπακοή στις εξουσίες και τους κατακτητές, επιταγές τις οποίες τακτικώς τους υπενθύμιζε το Ορθόδοξο Πατριαρχείο της εποχής. Ακόμη κι αν εκκλησιάζονταν αυτό δεν σήμαινε τίποτε, διότι ο καθείς γνωρίζει ότι, ακόμη και την σήμερον, οι περισσότεροι εκκλησιαζόμενοι ουδεμία ουσιαστική σχέση έχουν με τον Χριστιανισμό και τη δογματική του.

Εξ άλλου αυτό το τελευταίο το τονίζουν συνεχώς οι σημερινοί ιεράρχες και οι παπάδες. Μήπως λίγοι είναι οι ιερωμένοι οι οποίοι έχουν ψωμοτύρι τις χριστοπαναγίες ακόμη και μέσα στους ναούς;
Ήρωας είναι αυτός ο οποίος συμπεριφέρεται έτσι ώστε να πλουτίσει την ζωή δίνοντας ακόμη και την ζωή του και την ψυχή του, σε αντίθεση με τον ορθόδοξο πιστό ο οποίος δεν έχει τίποτε χειρότερο υπ' όψιν του απ' αυτή την ζωή την "αμαρτωλή" και την "διαβολεμένη". Ο στόχος του είναι αποκλειστικά αυτός ο άλλος του κόσμος, ο οποίος μολύνει τον εδώ. Ο ήρωας αντιθέτως είναι αυτός ο οποίος προτιμά τον θάνατο από την ατίμωσι και την υποδούλωσι. Ακριβώς η αντίθετη στάσι απ' αυτήν των καλογήρων τους οποίους τόσο επαινούν τώρα οι πολλοί. Ο Ηρωϊσμός κατακαίεται από το πυρ το εσώτερον, η Ορθοδοξία διακατέχεται από τον αμέτρητο φόβο μή ριφθεί η ψυχή του θεόδουλου εις το "πυρ το εξώτερον", εις την "γέεννα του πυρός".
Αρκετοί βυζαντινιστές, για να αποφύγουν τα αδίεξοδα των επιχειρημάτων τους και να θολώσουν τα νερά, αποφαίνονται συχνά ότι Έλλην είναι όποιος σκέπτεται, εκφράζεται, συμπεριφέρεται Ελληνικώς.

Και ερωτώ: ποιά η σχέση της Ορθοδοξίας με όλα αυτά; Η έννοια Ορθοδοξία αποτελεί το αποκορύφωμα των εννοιών της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού. Εννοιών απεχθέστατων στους Έλληνες οι οποίοι καλλιέργησαν εις το έπακρον την αρετή της ανεκτικότητος και του σεβασμού των Αλλοτρίων (και των κάθε είσους αλλοτρίων των). Άψεγους αποκαλεί ο Όμηρος τους Αιθίοπες τους οποίους επισκέπτονταν οι Ελληνες Θεοί τακτικώς συν τοις άλλοις. Αυτούς τους οποίους οι Ορθόδοξοι αποκαλούν Αράπηδες και Μάου-Μάου και τους οποίους έσυραν ως δούλους στην Αμερική (κι ας μην ισχυρισθεί κανείς ότι αυτά τα έπραξαν μόνον οι Καθολικοί, διότι αυτό που αληθεύει είναι ότι εκείνοι απλώς το έπραξαν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό). Μήπως την σήμερον δεν υπάρχουν Ορθόδοξες ιεραποστολές; Ορθόδοξοι λοιπόν και άπαντες οι λοιποί λαθόδοξοι. Οποία αδικαιολόγητος έπαρση. Οποία ανελληνοπρέπεια τουλάχιστον.
Είτε αρέσει επίσης είτε όχι στους βυζαντινσιτές η λεγόμενη Παλαιά Διαθήκη τυγχάνει ένα εκ των δύο ιερών βιβλίων της Ορθοδοξίας. Και θα τους εκλιπαρούσα να μου εξηγήσουν ποιά σχέση έχει με τον Ελληνισμό αυτό που θα διαβάσετε στην συνέχεια ("Δευτερονόμιο" ΧΙΙΙ, 6): "Εάν δε παρακαλέση σε ο αδελφός σου εκ πατρός σου ή εκ μητρός σου, ή ο υιός σου , ή η θυγάτηρ σου, ή η γυνή σου η εν κόλπω σου, ή ο φίλος σου ή ίσος τη ψυχή σου, λάθρα λέγων πορευθώμεν και λατρεύσωμεν θεοίς εταίροις...από των Θεών των εθνών..αναγγέλλων αναγγελλείς περί αυτού και η χείρ σου έσται επ' αυτώ εν πρώτοις, αποκτείναι αυτόν, και αι χείρες παντός του λαού επ' εσχάτω...Εαν δε ακούης εν μιά των πόλεών σου λέγοντες πορευθώμεν και λατρεύσωμεν Θεοίς ετέροις ανελών ανελείς πάντας τους κατοικούντας εν τη πόλει εκείνη εν φόνω μαχαίρας και τα κτήνη αυτής εν στόματι μαχαίρας.." Και συνεχίζει το "ιερό" κείμενο περιγράφοντας τις λεπτομέρειες του τρόπου καταστροφής των πάντων εντός της πόλεως αυτής!
Πώς αντιμετώπιζαν όμως αυτά οι Έλληνες οι διαπαιδαγωγημένοι με την Ιλιάδα του Ομήρου; ("Ιστορία του Ελληνικού Έθνους" της Εκδοτικής Αθηνών, τόμος Δ' ,σελ. 226) : "Ο σεβασμός του Αλέξανδρου προς τους λαούς των χωρών που κατέκτησε, συνυφασμένος και με την γενικώτερη πολιτική του, που μέγας στόχος της ήταν η "ομόνοια" μεταξύ των ηπείρων πήρε μιά ιδιαίτερη χαρακτηριστική έκφραση στην στάση που τήρησε απέναντι στις θρησκείες και στα έθιμα θρησκευτικής λατρείας. Δεν περιορίστηκε μάλιστα στην θρησκευτική ανεκτικότητα' φάνηκε να ασπάζεται ο ίδιος την πίστη και να υιοθετεί τις λατρείες των Ασιατών και των Αιγυπτίων.."
Ένα ακόμη, νεοφανές αλλά καθόλου αυθόρμητο, "επιχείρημα" της προπαγάνδας των βυζαντινιστών είναι το μήπως τάχα οι λεγόμενοι "δωδεκαθεΙστές" παίζουν το παιγνίδι εκείνων που χαρακτηρίζουν τους προγόνους μας "ειδωλολάτρες"; Εδώ πράγματι συμπεριφέρονται ως τέλειοι ορθόδοξοι αγγίζοντες τα όρια της υποκρισίας και της νοοτροπίας της συνειδητής διαστρεβλώσεως και ως τέλειοι μαθητές του αρχιορθόδοξου διδασκάλου Αποστόλου Παύλου. Αλήθεια δεν γνωρίζουν ότι αυτοί οι οποίοι κατ' εξοχήν αποκαλούν την θρησκεία των προγόνων μας "ειδωλολατρική" δεν είναι παρά οι ορθόδοξοι χριστιανοί; Ας το μάθουν τώρα λοιπόν από τον κ. Νικόλαο Τωμαδάκη καθηγητή της Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Στην εργασία του "εισαγωγή εις την Βυζαντινήν Φιλολογίαν" Τόμος Α' τεύχος Α έκδοση δευτέρα, Αθήναι 1956 γράφει: "Ο χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριον λόγον του Ελληνισμού, ως ζωής και σκέψεως. Η μεγαλύτερη διαβολή την οποίαν ενήργησε κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνισις αυτού ως ειδωλολατρικού. Λατρείαν των ειδώλων, δι ήν κατηγορούν τα συναξάρια τους μη χριστιανούς συχνότατα, δεν εγνώρισαν οι Έλληνες. Εν τούτοις το όνομα Έλλην, ταχύτατα συνέπεσε με την έννοιαν του ειδωλολάτρης, μη χριστιανός, και συχνότα εις τα συναξάρια λέγεται περί μαρτύρων, "πατρός μεν Έλληνος, μητρός δε χριστιανής" (και όταν πρόκειται περί Σύρων μη ελληνοφώνων! )"
Και εδώ για του λόγου το αληθές περί υποκρισίας και διαστρεβλώσεως, ας θαυμάσουμε το ποιόν και το ήθος του Παύλου: Ο Έρασμος στο "Μωρίας εγκώμιον" (εκδ. ΗΡΙΔΑΝΟΣ 1972 μεταφρ. Στρατή Τσίρκα σελ. 145) λέει: "Αν πρέπει να πιστέψουμε τον άγιο Ιερώνυμο.... ο άγιος Παύλος, διαβάζοντας τυχαία την επιγραφή ενός μνημείου στην Αθήνα, την άλλαξε για να έρχεται πιό καλά με όσα εκείνος έλεγε για χριστιανική πίστη. Παράλειψε τις λέξεις που μπορεί να βλάφτουν την υπόθεσή του και κράτησε μόνο τις δύο τελευταίες "Αγνώστω Θεώ" και πάλι τις άλλαξε κομμάτι, γιατί ολόκληρη η επιγραφή λέει:
«ΤΟΙΣ ΘΕΟΙΣ, ΑΣΙΑΣ, ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗΣ, ΘΕΟΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟΙΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙΣ»
Και συνεχίζει ο Έρασμος : "Φαίνεται πως αυτό το παράδειγμα πιάσανε ν΄ακολουθούν τα παιδιά, οι θεολόγοι. Ψαρεύουν απ' εδώ κι απ΄εκεί τέσσερις-πέντε λέξεις στην ανάγκη τους αλλάζουν το νόημα και το ταιριάζουν όπως τους βολεύει και, στα κομμάτια, αν αυτό που έρχεται πριν η μετά δεν έχει καμμία σχέση με το θέμα, ή πάει κι αντίθετα. Και το κάνουν αυτό με τόσο πετυχημένη ξανδιαντροπιά, που τους ζηλεύουν ακόμη κι οι νομικοί".
Για να αρκεσθούμε, για την ώρα, σ΄αυτά τα ολίγα, δηλώνω στον κάθε βυζαντινιστή και ορθόδοξο ότι έχω στη διάθεσή του όλα τα επίσημα κρατικά έγγραφα των Υπουργείων και των Νομαρχιών με τα οποία μ' απαντούν ότι δεν έχω το δικαίωμα να τυγχάνω λάτρης του Ελληνικού Θρησκεύματος, εις απάντησιν όσον έχουν το θράσος να δηλώνουν ότι δεν γνωρίζουν τάχα να υπάρχει απαγόρευσις επ' αυτού.

Και εκίνησα όλη την διαδικασία αυτή για να αποδείξω στην πράξι αυτό το οποίο δεκάδες φορές εδήλωσα δημοσίως ότι δηλαδή η Ελλάς, μεταξύ των άλλων, τυγχάνει και υπό θρησκευτικήν κατοχήν.