Ο Απολλώνιος ο Τυανέας, ο μυστηριώδης Έλληνας θεραπευτής. Έζησε την ίδια εποχή με το Χριστό. Υπήρξε ιερέας του Ασκληπιού, οπαδός της φιλοσοφίας του Πυθαγόρα, φιλόσοφος και διδάσκαλος με μεγάλη απήχηση στις λαϊκές μάζες. Έζησε ζωή ενάρετη, λιτή, αποποιούμενος τα υλικά αγαθά και καταδικάζοντας αυστηρά τις καταχρήσεις, την χλιδή και την αμαρτία. Πρότεινε την καρτερία και την απλότητα. Γι αυτό τον αποκάλεσαν «θείον άνδρα».
Περιβαλλόταν από πιστούς μαθητές και έκανε πολλά θαύματα, όπως και ο Ιησούς. Δεν έλεγε ότι είναι υιός θεού παρά ό,τι πετύχαινε οφειλόταν σε ιδιαίτερη ανθρώπινη μύηση (ότι μπορεί να κάνει ένας, μπορούν να κάνουν όλοι).
Η γέννηση του (υπό τον Δία ή τον Πρωτέα με προαναγγελία στην μητέρα του) και ο Θάνατος του (ανελήφθη στην Κρήτη στο ιερό του Δια) παραπέμπουν σε μια σύγκριση με τη ιστορία του Χριστού.
Στα 14 του χρόνια μυήθηκε στη ρητορεία του Ευθύδημου στην Ταρσό της Κιλικίας και από 16 χρονών έγινε δεκτός στις λέσχες των Πυθαγορείων και μυήθηκε στις απόκρυφες γνώσεις τους από τον νεοπυθαγόρειο Εύξενο τον Ηράκλειο. Σε ηλικία 25 ετών διάλεξε να υποβληθεί στην πυθαγόρεια δοκιμασία της 5ετούς σιγής. Ο μαθητής του Δάμης ο Νινευΐτης δεν έλειψε ποτέ από κοντά του στις περιπλανήσεις. Κράταγε σημειώσεις οι οποίες ήρθαν αργότερα στα χέρια της Σύριας Αυτοκράτειρας Δόμνας Ιουλίας, κόρης Ιερέα του Ήλειου, μητέρας του Στωικού Καρακάλλα (Μάρκου Αυρήλιου Αντωνίνου) και σύζυγος του Σέπτιμου Σέβηρου. Στις εκστρατείες της υπό τον γιό της Αυρήλιο, συνέλλεγε στοιχεία για τον Τυανέα τα οποία έδωσε αργότερα στον φιλόσοφο Φλάβιο Φιλόστρατο με την εντολή να συγγράψει τον βίο του επιφανούς αυτού θείου ανδρός. Για τον Τυανέα είχαν γράψει επιπλέον, ο Μάξιμος ο Αιγιεύς, ο Μοιραγένης και ο Σωτήριχος, έργα τα οποία χάθηκαν υπό την ευγενική προσφορά της χριστιανικής εκκλησίας.
Ο ίδιος ο Απολλώνιος δεν είχε ποτέ σπίτι, ούτε ήθελε να αποκτήσει. Περιπλανιόταν με μακριά μαλλιά και λινά ρούχα. Απείχε από κάθε κρεατοφαγία και οινοποσία. Ταξίδεψε για να μάθει περισσότερα, και συνάντησε Χαλδαίους μάγους, Ινδούς βραχμάνους και Αιγυπτίους γυμνοσοφιστές. Έδρασε περισσότερο στην ΝΑ Μικρά Ασία και στη Συρία.
Οι προφητικές και τηλεπαθητικές ικανότητες του ήταν τέτοιες, που η φήμη του απλώθηκε σε όλον τον τότε ρωμαϊκό κόσμο. Ο ιστορικός Έντουαρντ Γκίμπον, αλλά και άλλοι συγγραφείς του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, διατύπωσαν την άποψη ότι ίσως ο Ιησούς δεν ήταν άλλος από τον Απολλώνιο τον Τυανέα. Άλλες έρευνες έδειξαν ότι δεν είναι το ίδιο πρόσωπο γιατί είχαν 40 περίπου χρόνια διαφορά, απλά είχαν το ίδιο προφίλ. Οι Άραβες συγγραφείς τον αποκάλεσαν Μπαλίνα (ημίθεο) και σώζονται στην αραβική γλώσσα φιλοσοφικά κείμενά του. Οι ελάχιστες πηγές που υπάρχουν για αυτόν, αμφισβητούνται ως αντιχριστιανικές διότι κάποιοι ιστορικοί νομίζουν ότι όποιος είναι αντίθετος σε κάτι, είναι υποχρεωτικά και υποκειμενικός ή μεροληπτεί. Κάποιοι κανόνες σκοτώνουν την ιστορία η οποία δεν τολμά όμως να αμφισβητήσει τα ευαγγέλια.
Γνώριζε τη γλώσσα των πουλιών, εξαφανιζόταν και εμφανιζόταν κατά βούληση σε άλλο τόπο ενώ υπάρχουν αναφορές ότι βρισκόταν σε δύο σημεία ταυτόχρονα. Ο ίδιος ο Δομιτιανός τον είδε να χάνεται την ώρα που τον δίκαζε. Θεράπευε ψυχές και σώματα με ένα απλό άγγιγμα, ήταν απίστευτος γλύπτης, ζωγράφος, προφήτης και ρήτορας. Το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ στο τάφο του, όπως έγραψε ο Φιλόστρατος. Ο Απολλώνιος προέβλεπε με επιτυχία κάθε σεισμό, επιδημία, θάνατο ή άλλη αναταραχή. Έφτασε στο σημείο να αναστήσει ένα κορίτσι και για αυτό τον κατηγόρησαν για μάγο. Ποιος θα τολμούσε να πει μάγο το Χριστό επειδή ανάστησε το Λάζαρο; (παλαιότερα είναι γνωστό ότι και ο Εμπεδοκλής είχε γιατρέψει την ετοιμοθάνατη κόρη Πανθεία, του οποίου αργότερα δεν βρέθηκε ούτε το δικό του νεκρό σώμα, στοιχεία που μας σώζει ο Διογένης ο Λαέρτιος).
Ο Απολλώνιος δεν έψαχνε για πιστούς, ούτε ζητούσε να τον ακολουθήσουν. Μέχρι και οι φιλόσοφοι αποσιώπησαν τον βίο του. Όσοι είχαν την ανάγκη του τον πλησίαζαν ενώ αυτοί οι ίδιοι αργότερα τάσσονταν με τους διώχτες του.
Η φήμη, η φιλοσοφία και τα θαύματα του Τυανέα ήταν ο μόνιμος πονοκέφαλος των πατέρων της εκκλησίας και των πέριξ αυτών, οι οποίοι αφού δεν είχαν επιχειρήματα επιστράτευσαν την συκοφαντία. Η εκκλησία ανακοίνωσε ως θανάσιμη αμαρτία την ανάγνωση, την αναφορά ή τον ψίθυρο οποιασδήποτε ιδέας ή συγγράμματος γύρω από δράση του Τυανέα. Ανακήρυξε ως διαβολικό και ασυγχώρητο οτιδήποτε σχετίζεται με τον Απολλώνιο ως παράδειγμα πλάνης και μαγείας. Πιο συγκεκριμένα, οι παρακάτω Άγιοι άνθρωποι της εκκλησίας προέβησαν στα εξής:
- Ο αγιομάρτυρας Ιουστίνος (100-165 μ.Χ.) δια στόματος Κεδρηνού, έλεγε πως ο δαίμονας που κατοικεί στον ανδριάντα του Τυανέα είναι αυτός που τον γκρέμισε κι όχι οι χριστιανοί.
- ο άγιος Τατιανός ο Σύρος (172 μ.Χ.) αποκαλεί μάγο και ψεύτη τον Τυανέα. Μισούσε γενικά τους Έλληνες τους οποίους αποκαλούσε ψεύτες και αλαζόνες με μια γελοία θρησκεία, φιλοσοφία και επιστήμη (Τατιανός, προς Έλληνες).
- Ο άγιος Αυγουστίνος (354-430 μ.Χ.) θεωρούσε κάθε συστηματική έρευνα ως πνευματική πορνεία και το δωδεκάθεο ως ένα ανίερο όργιο θεών. Έλεγε τον Τυανέα σατανά και μάγο και ήταν υπέρ της μαζικής δολοφονίας των αλλόθρησκων ενώ παράλληλα διατηρούσε επικερδείς οίκους ανοχής όπου τον βοηθούσαν να ζει πλουσιοπάροχα.
- Ο άγιος Ιερώνυμος (340-420 μ. Χ.) γνωστός ως διορθωτής των ιερών γραφών έλεγε πως ο Τυανέας έκανε θαύματα με την βοήθεια του Σατανά ως ένα τρίτο τέρας αποκάλυψης. Ο Ιερώνυμος είχε αποπλανήσει την 17χρονη Ευστοχία κι αργότερα για να μην εκτεθεί την ανακήρυξε σε αγία η οποία γιορτάζετε κάθε 28 Σεπτ. Σύμφωνα με κριτικές των ίδιων των εκκλησιαστικών πατέρων ήταν απίστευτος πλαστογράφος, μηχανορράφος και συκοφάντης (περί Ιερονύμου ΙΙ).
- Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ενώ τον θαύμαζε όσο τον μελετούσε και τον θεωρούσε ισάξιο του Σωκράτη, αργότερα τον αποκαλούσε «γόη-απατεώνα» και απαγόρευε να ζυγώνουν το άγαλμά του, γιατί έλεγε ότι μέσα σε αυτό κατοικούσε ένας δαίμονας. Την ίδια εποχή είχε δώσει και εντολή να κλείσει ο ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο.
- Ο Μέγας Βασίλειος αποκαλεί τον Απολλώνιο αγύρτη των Τυάνων. και τους Έλληνες που εμμένανε στο δωδεκάθεο, τους έλεγε, βλάσφημους φρενοβλαβείς.
- Ο άγιος Κλήμης ο Αλεξανδρείας (3ος αι. μ.Χ.) αποκαλεί τον Τυανέα, όργανο του Σατανά και τους εθνικούς χαρακτηρίζει ανθρωπόμορφα-κτήνη, βιαστές-γουρούνια (επιστολή Αγίου Κυπριανού) και κάθε τι αρχαιοελληνικό έλεγε πως είναι βλασφημία και παράνοια (Κλήμεντος Αλεξανδρείας - Λόγος Προτρεπτικός προς Έλληνες).
- Ο άγιος Κύριλλος έλεγε σατανικό τέρας τον Τυανέα και ήταν σπουδαίος τοκογλύφος και φοροεισπράκτορας προβαίνοντας σε εξαγορά αμαρτιών λαμβάνοντας κληροδοτήματα. Κατ’ εντολή του ιδίου και του Μεθοδίου ημών αγίου, όπως είναι ήδη γνωστό, διαμελίζουν με όστρακα την μέγιστη των φιλοσόφων, Υπατία την Αλεξανδρινή όπου υπήρξε και η τελευταία βιβλιοθηκάριος της Αλεξάνδρειας. Πολλές από τις καταστροφές που έγιναν εναντίον εθνικών μνημείων από βαρβάρους ήταν υπό την ευγενική αιγίδα της χριστιανικής εκκλησίας η οποία εσύναπτε μυστικές συμφωνίες με αυτούς.
- Ο Αρνόβιος ο πρεσβύτερος (290 μ.Χ.) και ο Λακτάνιος (240-320 μ.Χ.) δέχονται τα θαύματα του Τυανέα αλλά τα αποδίδουν σε μυστική μαγεία και απόκρυφη επιστήμη κι όχι σε θεία φώτιση. Το ίδιο έλεγαν και για τον Χριστό κάποια απόκρυφα ευαγγέλια, γι’ αυτό έμειναν απόκρυφα.
- Ο Μέγας Αθανάσιος, γνωστός κι αυτός ως αρχιμάγειρας της πλαστογράφησης των ιερών κειμένων, αποκαλεί τους εθνικούς άθεους και αδαείς (Αθανασίου, περί απολογίας Αρειανών & επιστολή προς Αμμούν) και θεωρεί αξιέπαινη πράξη την εξόντωση κάθε θρησκευτικού αντιπάλου.
- Ο Φίρμικος ο Ματερνός (360 μ.Χ.) ήταν δευτεροκλασάτος άγιος πατέρας και μέγας υβριστής του Απολλωνίου, εκπρόσωπος της γενοκτονίας κάθε τι ελληνικού, εθνικού και «θύραθεν» στοιχείου. Πρότεινε τον ολοκληρωτικό αφανισμό κάθε αρχαιοελληνικού στοιχείου (Φιρμίκου Ματερνού, επιστολή προς Κωνστάντιο).
- Ο Τερτυλλιανός ο απολογητής (160-220 μ.Χ.) αποκαλούσε τον Τυανέα όργανο του Σατανά και στρεφόμενος ο ίδιος κατά του δόγματός του γίνεται αιρεσιάρχης. Αποκαλούσε την αγαλματοποιεία των εθνικών πράξη πορνείας (Τερτυλλιανού, Απολογητικός)
- Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Γεώργιος ο Καππαδόκας (361 μ.Χ.) αποκαλεί τον Τυανέα μάγο και κιβδηλοποιό του Χριστού. Υπήρξε βιαστής και βασανιστής γυναικών, μονοπωλούσε τις κηδείες και δολοφονούσε τους απογόνους των κληροδοτών της εκκλησίας ώστε να μην εγείρουν περιουσιακές αξιώσεις. Γκρέμιζε αρχαίους ναούς και έκτιζε από πάνω τους εκκλησίες. Οι χριστιανοί τον μίσησαν τόσο που μετά από επάλληλες απόπειρες τον σκότωσαν , τον έκαψαν και πέταξαν στη θάλασσα τη στάχτη του.
- Ο Επίσκοπος Αλεξανδρείας Λούκιος (377 μ.Χ.), έβριζε ασύστολα τον Τυανέα και κυκλοφορούσε με σωματοφύλακες. Βίαζε τις χριστιανές και όποιες στην συνέχεια τον κατέδιδαν, τις διαπόμπευε δημόσια και τις χτυπούσε.
- Ο Πατριάρχης Φώτιος (820-891 μ.Χ.) αποκαλούσε τις ομιλίες του Τυανέα ως ευαγγελικές παρωδίες (Φωτίου, Μυριόβιβλος).
- Το 325 μ.Χ. με την 1η οικουμενική σύνοδο, ο Μέγας δολοφόνος (παιδοκτόνος και συζυγοκτόνος) Κωνσταντίνος, αποφάσισε να παραχαράξει την ιστορία αντιγράφοντας τον βίο του Τυανέα στο πρόσωπο ενός υπερφυσικού Σωτήρα. Ευτυχώς που διεσώθη για 1000 χρόνια από άραβες το πιο απαγορευμένο βιβλίο «ο βίος του Τυανέα» γραμμένο από τον βιογράφο Φιλόστρατο και παρά τις προσπάθειες των παπικών σταυροφόρων να το βρουν και να το καταστρέψουν.
Είναι αμέτρητοι οι εχθροί του Τυανέα και εδώ σημειώνουμε μόνο τους κυριότερους και από όσες μαρτυρίες μας έχουν σωθεί. Το οξύμωρο είναι πως των παραπάνω έργα, χρησιμοποιεί η επίσημη επιστήμη της φιλοσοφίας για μελέτη και διατριβές.
Οι βασιλείς και οι αυτοκράτορες της εποχής του, τον συμβουλεύονταν για τα διοικητικά τους θέματα (Τίτος, Βεσπασιανός, Αυρηλιανός κ.αλλ.). Η Αυτοκράτειρα Δόμνα Ιουλία με τον σύζυγό της εκτίμησαν τόσο την προσφορά του Τυανέα , που έδωσαν εντολή να καταγραφεί ιστορικά το έργο του. Κατά τον Ωριγένη τα απομνημονεύματα που συντάχθηκαν υπό τον Μοιραγένη, ήταν αυθεντικά και κάποια φέρανε την υπογραφή του Απολλώνιου.
Η επιρροή του Τυανέα ήταν τόσο ισχυρή, ώστε οι άλλοι αυτοκράτορες που δεν μπορούσαν να τον οικειοποιηθούν, του καταλόγιζαν συνωμοτικές τάσεις. Ποτέ δεν ζήτησε ισχύ ούτε έπαιρνε ανταλλάγματα για οτιδήποτε πρόσφερε. Αργότερα, και μόνο το όνομά του να έλεγε κάποιος, έμπαινε στο στόχαστρο της ιεράς εξέτασης. Η επίσημη ιστορία που λέγεται στα σχολεία, δεν ασχολείται με τέτοιες κακοτοπιές που θα την εμπλέξουν με το ιερατείο το οποίο αποτελεί μακροϊστορική συνομωσία. Η φιλοσοφία λέει ότι αυτά τα θέματα ανήκουν στη θεολογία και την ιστορία, αυτές λένε το αντίθετο. Έτσι και οι τρεις κοιμούνται ήσυχες στις δάφνες τους.
Μέσα στην ιστορία υπάρχουν πολλοί εκκλησιαστικοί μύθοι που μας έχουν επιβληθεί ως ιστορικά γεγονότα. Μερικά από αυτά είναι η ευλογία των όπλων από τον Π.Π.Γερμανό στην αγία Λαύρα, το κρυφό σχολειό, οι διωγμοί των χριστιανών, το ολοκαύτωμα των εβραίων, τα αγαθά κίνητρα της Γαλλικής επανάστασης, το ολοσχερές κάψιμο της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας (πάπυροι της οποίας σώζονται ακόμα στα υπόγεια της ΝΑΣΑ, του Βατικανού και του αγίου όρους), τα πρακτικά των οικουμενικών συνόδων καθώς και άλλα αμέτρητα ιστορικά περιστατικά τα οποία έχουν παρουσιαστεί με αγνά τάχα κίνητρα. Σκεφτείτε μόνο κάτι: Γιατί κατά την άλωση δεν πειράχτηκε καθόλου από τους Τούρκους η φραγκική και η εβραϊκή συνοικία της Κωνσταντινούπολης;
Σίγουρα θα σκεφτείτε: που τα έμαθε όλα αυτά ο Απολλώνιος; Ενώ για το Χριστό είστε σίγουροι ότι τα έφερε από τον ουρανό. Και οι δύο, αν δεν είναι ένας, τα έμαθαν από τις σωζόμενες μυστικές λέσχες των πυθαγορείων στις Αιγές. Μάλιστα ένας από τους δασκάλους του Πυθαγόρα ήταν ο Σκύθης μάγος Άβαρις ο Υπερβόρειος (το «υπερβόρειος» σας λέει κάτι του οποίου η βιογραφία ξεφεύγει κάθε φαντασίας και το προφίλ του ήταν δριμύτερο του Απολλώνιου. Συνεπώς η αλυσίδα των μυστικών γνώσεων είναι ατελείωτη. (διαβάστε στο διαδίκτυο για τη μυστική επιχείρηση «υπερβορεία» του Χίτλερ).
Η ιστορία φοβάται να εκφράσει την άποψη ότι ο Ιησούς ίσως να μην είναι ιστορικό πρόσωπο καθόσον όλοι οι ιστορικοί, ποιητές και κριτικοί των δύο πρώτων αιώνων δεν αναφέρουν τίποτα για αυτόν. Από τον τρίτο αιώνα και μετά γράφτηκαν ξαφνικά τα ευαγγέλια από κάποιους αγνώστους, οι οποίοι κρίνοντας ορθά ότι δύσκολα θα γίνονταν πιστευτοί, τα κυκλοφόρησαν με τα ονόματα των αποστόλων. Είναι δυνατόν κάποιοι αμόρφωτοι ψαράδες να γράφουν με τόσο ωραία σύνταξη και γραμματική τα ευαγγέλια;…
Σίγουρα ο Απολλώνιος δεν ήταν ο μοναδικός του οποίου η ιστορία πέρασε στη σφαίρα του μύθου. Πολλοί ξένοι καθηγητές έχουν ασχοληθεί με αυτό το αινιγματικό πρόσωπο που τόσο περίεργα αποσιωπήθηκε ώστε να επικρατήσει ο Χριστός κι αυτός αλλοιωμένα. Ποιοι ήταν αυτοί που επέλεγαν τους Μεσσίες; Δε θέλει και πολύ σκέψη. Οι έλληνες καθηγητές δεν ασχολούνται βλέπετε με τέτοια «ευφάνταστα» θέματα, τώρα τους απασχολεί η μετανεοτερικότητα, η διαφορετικότητα και η διαπολιτισμικότητα.
Όσοι ενδιαφέρονται για το παραπάνω θέμα η βιβλιογραφία είναι εντυπωσιακή
1 σχόλιο:
Σε οιαδήποτε περίπτωση ο Πυθαγορισμός κ ο Χριστιανισμός έχουν πολλές κοινές βάσεις,θεωρίες,
επιχειρήματα κ γενική κατεύθυνση προς την Ιδεαλιστική Φιλοσοφία . Μάλιστα οι Πυθαγόρειοι
ως πλέον κοντά στην μαθηματική σκέψη κ λογική θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι πιο
ρεαλιστές κ αποδεκτοί στην Κοινή Λογική η οποία σε ορισμένα εδάφια του Χριστιανισμού
"ξεφεύγει" κ αναζητά Μεταφυσικά ερείσματα . Σήμερα είναι απαραίτητη μία αναθεωρητική
προσπάθεια στα "ιερά" κείμενα του Χριστιανισμού κ εκλογίκευση των μεταφυσικών του
"πιστεύω" για να μπορέσει να ωφεληθεί ο Άνθρωπος από τα αναμφισβήτητα χρήσιμα εργαλεία
των Κειμένων των Βιβλίων του Χριστιανισμού .Ο Άνθρωπος όταν συνειδητοποιήσει ότι είναι
ένα πεπερασμένο ον, ευρισκόμενος επί Σφαίρας (Γη) κινουμένης με ιλιγγιώδη ταχύτητα
πέριξ του Ηλίου κ όλον το Ηλιακό σύστημα με την σειρά του....κ.ο.κ με χαώδες Σύμπαν..
κ.λ.π.... κ.λ.π.... τότε οι απλουστεύσεις που του δίδονται από τους "ειδήμονες"
θα είναι δύσκολα πιστευτές . Τα αδιέξοδα πολλά , τα ερωτηματικά ακόμη περισσότερα
κ οι απαντήσεις άπειρες .... "ο ευρών αμειφθήσεται" !
Δημοσίευση σχολίου