Aπό την ιστορικότητα εις το όνειρο.Από την πραγμάτωσι εις τον στοχασμό. Δια του ονόματος -Διός(Ζευς)+τιμή- όπως επίσης δια του ονόματος του τόπου καταγωγής -Μαντίνεια- η Διοτίμα δηλώνει σαφώς την ιδιότητα μάντιδος,ιέρειας, προφήτιδος,γυναικός εμπνεύστριας, σοφής.
Πρόσωπον ιστορικόν καθώς προβάλλει εις την ιστορίαν ως η ιάτειρα των Αθηναίων από του λοιμού το 440 π.Χ, εφ'όσον δια τελετουργικής παρεμβάσεως - θυσιών προς τους θεούς- ανέβαλε, κατά την κοινήν πεποίθησι της εποχής, επί δέκα έτη την θανατηφόρο νόσο. Την ιστορικότητα ενισχύει εξάλλου, η γνωστή θέσις του Πλάτωνος να μη συνδιαλέγεται με πρόσωπα μη ιστορικά.
Γυναίκα μαντική, με τον Σωκράτη διαλογική συζήτησι περί Έρωτος βαθειά συγκινημένη, εις την μανία αφημένη αρχίζει. Εις μονόλογον εκστατικόν ενθέου καταστάσεως προ του τέλους η διδασκάλισσα, προς αναζήτησι της Αληθείας, καταλήγει. Εις τ'άδυτα της ψυχής τον μαθητή κατανυκτικά μυσταγωγεί.Το απόλυτο Ωραίο, αιώνιο, αμετάβλητο να συντροφεύει τ'Αθάνατο αγαθό, ενθουσιασμένη, προ των πυλών της πολυπόθητης θεώσεως,εις τον μυημένο αποκαλύπτει.
Γίνεται όμως ο Σωκράτης προς τους παρόντες συμποσιάζοντες πιστευτός? Και εις τον Μενέξενον, λόγον απαγγέλλοντα επι μακρώ, ισχυρίσθηκε τον άκουσε από την Ασπασίαν, πρόσωπον επίσης ιστορικόν. Ομοίως εις τον Φαίδρο, έτερον λόγον απαγγέλλοντα επι μακρώ, ισχυρίσθηκε τον άκουσε από ποιητήν όνομα δεν αναφέρει, το ελησμόνει κατ'εκείνη την στιγμή.
Άλλοτε πάλι οι Νύμφες του εμπιστεύθηκαν μονόλογο επί μακρώ, σοφίας, της ανυψούμενης ψυχής πάναγνο μυστικό. Να ήταν, άραγε, κάλυμμα μακρηγορίας φανερό? Του αντιτιθεμένου της διαλεκτικής συζητήσεως μονολόγου πρόσχημα ικανό? Μήπως εις την επινόησι της ξένης Μαντινικής ενσαρκούται η δική του η ψυχή? Μήπως πρόκειται περί διαλεκτικής συζητήσεως με τον κρυμμένον εαυτόν? Ατμόσφαιρα αμφιβολίας περί της εισαγωγής της Διοτίμας διαχέεται εις το έργο του Πλάτωνος. Ανάγει εις το μυστήριο, οδηγεί εις το απόκρυφο, μυεί εις το άγιο, ανατείνει εις το αποκαλυπτικό.
Ο διάλογος με την σοφή ιέρεια είναι διάλογος του Σωκράτους με τον ιδικό του εσωτερικό κόσμο, είναι διάλογος του νέου τότε Σωκράτους -ήταν μόλις τριάντα ετών το 440 π.Χ.όταν εγνώρισε την Διοτίμα- του κοπιώντος, του αναζητητού, του κήρυκος της επιπόνου αναβάσεως, με τον σοφό Σωκράτη, τον γαλήνιο, τον αποκαλύπτοντα την Αλήθεια, τον κοινωνό του "ευ ζην", τον πιστεύσαντα και ιδόντα, τον ατενίσαντα το Φως, τον μύστην της γνώσης, τον αναβλέψαντα εις το "θείον", τον μακάριο, αθάνατο συνδημιουργό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου