ΠΟΙΟΝ ΕΣΕΙΣ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΕΛΛΗΝΑ;

Όταν λέτε ότι κάποιος ή εσείς είσαστε Έλληνες τι εννοείτε;
Ποια πνευματικά χαρακτηριστικά πρέπει να έχει κάποιος για να τον πείτε "Έλληνα"; (Μή μορφολογικά ή και μορφολογικά, αν έτσι θεωρείτε).

Πριν αναπτύξω τη σκέψη μου απλώς να αναφέρω τα "δώδεκα βασικά Ελληνικά χαρακτηριστικά" που με τράβηξαν (αρκετά χρόνια πρίν) στο χώρο των "περι ών ο λογος"..

Παράθεση αυτών των δώδεκα χαρακτηριστικών:
Α. Παιδεία και ικανότητα να κατανοήσεις δυσνόητες και θεωρητικές Ελληνικές ιδέες σε βάθος.
Β. Μία Πολυθεϊστική όψη του Σύμπαντος Κόσμου (αυτοδημιουργία, μή γραμμικός χρόνος,
η πολλαπλότητα του Θεϊκού κλπ.)
Γ. Ελευθεροπρέπεια και παρρησία (απροκαταληψία-γνωμοέφραση) π.χ, να σταθείς ως εαυτός κάποιου και να ενεργείς ως Ελέυθερο Ατομο. Δηλαδή Πολίτης και όχι Υπήκοος.
Δ. Ανοχή και κατανόηση για όλες τις άλλες Εθνικές καλλιέργειες (κουλτούρες). Ένας διαλεκτικός και μετριοπαθής δρόμος αυτοέκφρασης.
Ε. Ευγένεια, Ευνομία και Ευσέβεια (αρμονία) σε προσωπικό και κοινωνιολογικό επίπεδο. Επίσης μιά υγιής κατανόηση στο Θεϊο ή Θεϊκό (Ευσέβεια=μή Θρησκοληψία).
ΣΤ. Μιά συνεχής επαγρύπνηση και επιθυμία για υπεροχή ("Αριστεύειν-Πολλώ Κάρρονες").
Ζ. Γενναιότητα και αφοβία (?Θαρσείν Χρεί?-απουσία φόβου).
Η. Κατά Φύσιν Ζείν (ζώντας σύμφωνα με τους Φυσικούς Νόμους, εξοικείωση με το Ανθρώπινο σώμα, Υψηλή οικολογική συνείδηση κλπ).
Θ. Προνοητικότητα, απάθεια για τα Γήϊνα, και λιτότητα αναγκών.
Ι. Αμεση Δημοκρατία, Παναρχία (πλήρης κοινωνικο-πολιτική συμμετοχή) με έμφαση στα κοινωνικο-πολιτικά αντί του Ιδιωτικού ενδιαφέροντος ("Ιδιωτεύειν").
ΙΑ. Προσωπική και Εθνική Εγρήγορση. π.χ, "Γνώθι σ' Εαυτόν". Αυτό ισχύει τόσο για τον καθένα ξεχωριστά όσο και για το Έθνος.
ΙΒ. Πολυμέρεια και επιδεξιότητα.
Ποιός είναι Ελλήνας λοιπόν; Αυτός που:
Γεννήθηκε στην Ελλάδα
Οι πρόγονοί του ήταν Ελληνες
Η γλώσσα που έμαθε να μιλά είναι Ελληνικά (την γλώσσαν μου, έδωκαν Ελληνική, ποιητικά, λέγει ο Σεφέρης)
Ο Ερωτας πού ζεί, είναι Έλληνας Θεός; (αυτός τον έκανε έτσι).
Το χώμα που πατάει είναι ελληνικό; (απ' αυτό τον έπλασε ο Προμηθέας)
Έμαθε να αγαπάει τό Φώς; (Απόλλωνιος)
και το κρασί, αντάμα; (και Διονυσιακός μαζί).

Ισως καί να νιώθει συγκίνηση διαβάζωντας, στην τραγωδία τα ακόλουθα:

Και 'συ τα δέχεσαι με απελπισιά αυτά τα πράματα που δεν τα θέλεις.
Αλλα ζητεί η ψυχή σου, γι' άλλα κλαίει τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ' ανεκτίμητα Εύγε, την Αγορά, το Θέατρο και τους Στεφάνους.
Αυτά, που θα στα δώσει ο Αρταξέρξης; Αυτά, που θα τα βρεις στη σατραπεία;
Και τι ζωή, χωρίς αυτά θα κάνεις ;

Ωδή στον μετέχωντα της Ελληνικής παιδείας:
Όταν στην ξένη γή πορεύεται, πατώντας, μη Πάτριο χώμα,
που τόσο ποθεί, η Ελληνική ψυχή του.
Εκεί, μές στη στοά να τριγυρνά, αυτό τον γοητεύει, εκεί να αγορεύει,
με Πυθαγόρα να βρεθεί, τον Θείο Αριστοτέλη.
Πλάτων, Σωκράτης, Σόλωνας, αυτή είναι παρέα.
Να ακούει του Ησιόδου τόσα αυτός, για τους Θεούς και τις Θεές,
έρωτες, μίση, πανουργιές, Οδύσσειες τιμωρίες.

Με ημιθέους Διογεννείς, Κρόνιους, εκατόγχειρες,
μα και καλούς, Τιτάνες.
Ο νούς του τέτοια να θωρρεί κι ας πέφτει σε καιάδες.
Με των θεών τα Τέκνα αυτός, πλαστός του προμηθέα, μαζί τους να αλητεύει.

Του Ελληνα τούτος είναι γυιός, έστω κι εξ αγχιστείας,
Και πάλι για το το Ίλιον, στην Τροία να εκστρατεύει
Πίσω να πάρει τη Λενιώ ή ένα πουκάμισο αδειανό, για μιάν Ελένη .
Γιατί κι αυτός στα ξένα εκεί, όπου κι άν γεννήθει.

Κάδμεια γράμματα όμως αυτός, Ελληνικά διδάχθει.
Γραμμάτων μούσα, Ελληνική, από αυτήν ετράφει.
Της Υμετέρας παίδευσης μετέχω, λέει και κλαίει.
Στο κλέος το αλλοτινό, ο νούς μου πάντα εκεί θωρεί, πίσω για με πάει.
Τις Θερμοπύλες θέ να δεί, του Μαραθώνα κάμπο,
αχερουσία πρίν διαβεί στον άρχοντα τον χάρο.
Εκεί θα βρώ αναπαψιά στη Φθίας γής χορτάρ.
Μές το παχύ χορτάρι αυτό, που βουκεφάλλες θρέφει.

Στη χώρα ανυπτόποδων, Σελλούς θαρρώ τους λένε.
Αυτούς που έχουν για αρχηγό, Ανδρείο, Μέγα άνδρα,
Ακύλα η Αχιλλέα τον καλούν. Δεν είναι από μάνα αυτός ο νιός.
Αλλον, ετούτον σαν αυτόν, μάνα δεν ξαναγέννει.

Πέρα απ' του Αία (άγιαξ) δύναμη, μόνος αυτός κατέχει.
Έχει του, σπέρμα Θεΐκό μα κι όπλα του Ηφαίστου.
Τους Μυρμιδόνες σαν καλεί μέσ? της ορμής τη μάχη
ΦΘΙΑ φωνάζει και καλεί τους άνδρες να εφιππεύσουν.

Μέσ' της Στυγός τα ύδατα η μάνα, τον μπανιάρει,
από την φτέρνα τον κρατεί, ήρωας μέγας να γεννεί.
Του βουκεφάλα το παχνί, στην γή του είναι στημένο.
Κι αν είμαι μπρούντζιος τι μ' αυτό, ή χρύσεως (κίτρινος) αν ήμουν,

Για μαύρος σαν το κάρβουνο κι ωσάν πυράς, χαλκέα χύτρα.
Γιά άσπρος θε να ήμουνα, σαν το ίχωρ που ρέει, από τις φλέβες των Θεών,
στης μάνας μου του στήθος,
πάλι θε νάμουν στην ψυχή, Έλλην κι από τους πρώτους.

Σαν τους τρανούς αυτούς, Θέους και Ημιθέους;..
Του Δευκαλίωνα εγγονός εγώ, μαζί μου κι άλλοι μύριοι, τόσοι.
Είτε του Διονύσου τέκνα υμείς, είτε του Ηρακλέα,
μα απ' του Αλεξάνδρου τη μεριά και από κεί κρατούμε

Στου Ηφαίστου το καμίνι, απάνω εγώ, θάθελα πώς, να ήμουν.
Με τις χαλκιές τις κόρες,να μιλώ, τις θαυμαστές του δούλες.
Κι όπλα να σβήνουν μέσα μου, πώς θάθελα να είχα,
αρματωσιά φτιαχτή απ' του Θεού το χέρι.

Σφυρήλατη ασπίδα να βαστώ, και σάρισσα στ' άλλο χέρι.
Και στο θηκάρι νάχω εγώ, σπαθί κοντό Σπαρτιάτη.
Θε νά άλλαζε τίποτ' όλ' αυτά, που γνώσκω και τιμάω;;
Ετούτα εδώ τα δώδεκα, τα ύψιστα τα σημάδια,
εγώ το ορκίζομαι, ποτές στη ζήση μου, δεν ξεχνάω!!!

Πάλι με χρόνια με καιρούς, θε νάρθει, η γνώση πάλι!

GIOS [http://www.geocities.com/giosx]

ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΝ
www.dwdekatheon.org