Όταν ήμουνα μικρή μου λέγανε:
«πιές το γάλα σου γιατί θα έρθει ο μπαμπούλας να σε δείρει!» μου έλεγε η γιαγιά μου, «φάε το φαΐ σου γιατί θα έρθει ο μπαμπούλας να σε φάει!» μου έλεγε ο παππούς μου, «σκεπάσου καλά με την κουβέρτα γιατί θα έρθει ο μπαμπούλας να σου κόψει τα χέρια!» μου έλεγαν οι γονείς μου...
«σα πολύ δεν ασχολείται με την μπάρτη μου ο κύριος μπαμπούλας;!» σκέφτηκα εγώ.
Έπιασα λοιπόν και του έγραψα ένα γράμμα:
«κύριε μπαμπούλα,
όλοι μου λένε να κάνω πράματα που δε θέλω να κάνω γιατί αλλιώς θα έρθετε να με δείρετε, να με φάτε και να μου κόψετε τα χέρια. Το ξέρω ότι όλα αυτά πρέπει να τα κάνω για το καλό μου, αλλά γιατί δε με αφήνετε ήσυχη να κάνω ότι θέλω αφού στο κάτω-κάτω δεν είστε ο μπαμπάς μου!;»
Είχα θυμώσει πολύ!
Μετά όμως το σκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα και κατέληξα: «ο κύριος μπαμπούλας μ΄ αγαπάει!» δήλωσα με στόμφο μπροστά στους έκπληκτους παπούδες, γιαγιάδες και γονείς! «Φυσικά και μ΄αγαπάει! Αφού ασχολείται συνέχεια μαζί μου και θέλει να κάνω πράματα για το καλό μου! Και λέει ότι θα έρθει να με δείρει, να με φάει και να μου κόψει τα χέρια, αλλά κι εσύ μπαμπά, μαμά, γιαγιά και παππού μου τα λέτε αυτά, εγώ όμως τα χεράκια μου τα έχω ακόμα!»
Τον συμπάθησα τον κύριο μπαμπούλα προς μεγάλη απογοήτευση γονέων και κηδεμόνων. Οπότε εκείνοι δεν ξαναμιλήσανε γι αυτόν, εγώ όμως δεν τον ξέχασα και τον θυμόμουνα πάντα όταν έπινα το γάλα μου, έτρωγα την σούπα μου και έπεφτα για ύπνο. Τον φαντάστηκα τεράστιο, λιγάκι άγριο, αλλά με νοιαζόταν!
Μετά από λίγους μήνες, ένας καλός κύριος (που μου είπε πως είναι Ψυχοτέτοιος) όταν του είπα για τον κύριο μπαμπούλα μου είπε πως «ο μπαμπούλας είναι αυτός που χρησιμοποιούνε οι γονείς για να αναγκάσουν το παιδί να κάνει κάτι για το καλό του, χωρίς να γίνουν εκείνοι οι κακοί».
Στεναχωρέθηκα...
«ρε τον φουκαρά τον κύριο μπαμπούλα!» σκέφτηκα, «μα τέτοια εκμετάλλευση;;». Τον φαντάστηκα σαν ένα συμπαθέστατο τερατάκι που αναγκάζεται να γίνεται κακός επειδή οι μεγάλοι θέλουν να είναι πάντα οι καλοί. Τον φώναζαν για όλες τις βρωμοδουλείες που αρνούνταν να κάνουν οι ίδιοι! Κάτι σαν τον dirty-Harry ένα πράμα...
Τον λυπήθηκα. Κι από εκείνη την ημέρα γίναμε φίλοι και προσπαθούσα να μην τον αναγκάζω να γίνεται κακός.
Περάσανε κι άλλοι πολλοί μήνες, κι ένας άλλος καλός κύριος που φορούσε κάτι περίεργες μαύρες ρόμπες (μετά έμαθα ότι τις λένε «ράσα») με μάλωσε πολύ όταν του είπα πως εγώ και ο κύριος μπαμπούλας είμαστε φίλοι!
«Ο μπαμπούλας είναι ο σατανάς!! Δε πιάνουμε φιλίες με τον σατανά!!!» φώναζε έξαλλος!
«Τι είναι ο σατανάς;» απόρησα εγώ και ο καλός κύριος μου εξήγησε: Μου είπε ότι είναι μεγάλος, κακός και άσχημος και θέλει το κακό μας.
Εγώ όμως του είπα ότι δεν τον γνωρίζω αυτόν τον κύριο σατανά και ότι ο κύριος Μπαμπούλας είναι πράγματι μεγάλος και άσχημος αλλά δε θέλει το κακό μου, μόνο που και που χρειάζεται να γίνεται κακός επειδή δεν κάνω αυτό που είναι καλό για μένα!
Εκείνος μου είπε ότι έτσι συμπεριφέρεται μόνο ο καλός Θεούλης, που μας μαλώνει και μας τρομάζει που και που αλλά είναι πάντα για το καλό μας. Εγώ χάρηκα μ’ αυτό, και του είπα ότι τότε ο κύριος Μπαμπούλας είναι ο Θεούλης!
Μπερδεύτηκε...
Μου είπε όμως ότι ο Θεούλης δεν είναι μεγάλος και άσχημος, αλλά μεγάλος και όμορφος, δεν τον λένε Μπαμπούλα και είναι μόνο ένας! Κι εγώ τον ρώτησα τότε ο κύριος Μπαμπούλας τι είναι που συμπεριφέρεται σαν τον Θεούλη αλλά ο Θεούλης είναι μόνο ένας, δεν τον λένε Μπαμπούλα και δεν είναι άσχημος;
Μπερδεύτηκε περισσότερο...
Συνέχισα λοιπόν να λέω κάθε βράδυ «καληνύχτα» στον κύριο Μπαμπούλα, κι ας εκκρεμούσε το ζήτημα του αν είναι ο Θεούλης ή όχι κι αν δεν είναι τι είναι, και προσπαθούσα να μην του κάνω την ζωή δύσκολη αναγκάζοντάς τον να γίνεται κακός, κάτι που τόσο πολύ απεχθάνεται...
Μα ήθελα και να μάθω τι είναι!
Γι αυτό ρώτησα τον μπαμπά μου αν ο Θεούλης είναι όμορφος. Γέλασε και μου είπε ότι το όμορφος ή άσχημος είναι κάτι που αποφασίζει ο καθένας μόνος του, ότι είναι δηλαδή «υποκειμενικό»...
Ενθουσιάστηκα!
Πήγα τρέχοντας στον κύριο με τις ρόμπες και φώναξα με χαρά «ο άσχημος είναι υποκείμενο!!!»
Αυτός ξαφνιάστηκε και μου είπε «όχι, είναι επίθετο... αλλά δεν είμαι δάσκαλος γραμματικής, παπάς είμαι!!»
Τότε εγώ ενθουσιάστηκα ακόμα περισσότερο! Είχα βρει τη λύση!!!
«ο Μπαμπούλας είναι επίθετο! Ο Μπαμπούλας είναι επίθετο!» φώναζα χαρούμενα μέχρι που μου έβαλε τις φωνές ο κύριος με τις ρόμπες και μου είπε να του εξηγήσω γιατί φωνάζω βλακείες.
Έτσι του είπα πως ο μπαμπάς μου, μου είπε πως το όμορφος ή άσχημος είναι κάτι που αποφασίζει ο καθένας μόνος του, δηλαδή είναι υποκείμενο.
«Υποκειμενικό» με διόρθωσε ο κύριος με τις ρόμπες εκνευρισμένος.
«ναι, αυτό!» του είπα εγώ.
«Ε, και;» μου είπε.
«Ε, και... εσείς λέτε τον Θεούλη όμορφο, εγώ λέω τον κύριο Μπαμπούλα άσχημο, αλλά και οι 2 είναι μεγάλοι, μας τρομάζουν επειδή μας αγαπάνε και είναι μόνο ένας! Εσείς πάλι μου είπατε και ότι ο άσχημος είναι επίθετο... άρα το επίθετο του Θεούλη είναι Μπαμπούλας! Δηλαδή, ο κύριος Μπαμπούλας και ο Θεούλης είναι το ίδιο πρόσωπο και τον λένε κύριος Θεούλης Μπαμπούλας!!»
Ήμουνα πολύ χαρούμενη που βρήκα την λύση κιας είχε κοκκινίσει το πρόσωπο του κυρίου με τις ρόμπες και μούγκριζε. Υπέθεσα ότι ήταν κι αυτός χαρούμενος που του είπα την λύση, γιατί μου είχε φανεί πως κι εκείνος την έψαχνε από τότε που είχαμε μιλήσει...
Τώρα πια έχω μεγαλώσει πολύ από τότε και τα θυμάμαι όλ΄ αυτά και χαμογελάω. Σκέφτομαι όμως πως ίσως μέσα από την παιδική μου φαντασία και λογική, είχα βρει τον λόγο ύπαρξης της οργανωμένης θρησκείας στην κοινωνία και το πως συνέβαλε για την ομαλή συμβίωση των ανθρώπων μεταξύ τους μέσα σε αυτήν...
«ο ΄κύριος Θεούλης Μπαμπούλας΄ είναι αυτός που χρησιμοποιούνε οι γονείς (εκκλησία και κυβέρνηση) για να αναγκάσουν το παιδί (τον λαό) να κάνει κάτι για το καλό του, χωρίς να γίνουν εκείνοι οι κακοί»...
Βέβαια, εκείνο το «για το καλό του» σηκώνει πολύ συζήτηση...
Όπως σηκώνει συζήτηση και το εάν τον έχουμε πια ανάγκη...
Φιλικά,
Νεφέλη
«πιές το γάλα σου γιατί θα έρθει ο μπαμπούλας να σε δείρει!» μου έλεγε η γιαγιά μου, «φάε το φαΐ σου γιατί θα έρθει ο μπαμπούλας να σε φάει!» μου έλεγε ο παππούς μου, «σκεπάσου καλά με την κουβέρτα γιατί θα έρθει ο μπαμπούλας να σου κόψει τα χέρια!» μου έλεγαν οι γονείς μου...
«σα πολύ δεν ασχολείται με την μπάρτη μου ο κύριος μπαμπούλας;!» σκέφτηκα εγώ.
Έπιασα λοιπόν και του έγραψα ένα γράμμα:
«κύριε μπαμπούλα,
όλοι μου λένε να κάνω πράματα που δε θέλω να κάνω γιατί αλλιώς θα έρθετε να με δείρετε, να με φάτε και να μου κόψετε τα χέρια. Το ξέρω ότι όλα αυτά πρέπει να τα κάνω για το καλό μου, αλλά γιατί δε με αφήνετε ήσυχη να κάνω ότι θέλω αφού στο κάτω-κάτω δεν είστε ο μπαμπάς μου!;»
Είχα θυμώσει πολύ!
Μετά όμως το σκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα και κατέληξα: «ο κύριος μπαμπούλας μ΄ αγαπάει!» δήλωσα με στόμφο μπροστά στους έκπληκτους παπούδες, γιαγιάδες και γονείς! «Φυσικά και μ΄αγαπάει! Αφού ασχολείται συνέχεια μαζί μου και θέλει να κάνω πράματα για το καλό μου! Και λέει ότι θα έρθει να με δείρει, να με φάει και να μου κόψει τα χέρια, αλλά κι εσύ μπαμπά, μαμά, γιαγιά και παππού μου τα λέτε αυτά, εγώ όμως τα χεράκια μου τα έχω ακόμα!»
Τον συμπάθησα τον κύριο μπαμπούλα προς μεγάλη απογοήτευση γονέων και κηδεμόνων. Οπότε εκείνοι δεν ξαναμιλήσανε γι αυτόν, εγώ όμως δεν τον ξέχασα και τον θυμόμουνα πάντα όταν έπινα το γάλα μου, έτρωγα την σούπα μου και έπεφτα για ύπνο. Τον φαντάστηκα τεράστιο, λιγάκι άγριο, αλλά με νοιαζόταν!
Μετά από λίγους μήνες, ένας καλός κύριος (που μου είπε πως είναι Ψυχοτέτοιος) όταν του είπα για τον κύριο μπαμπούλα μου είπε πως «ο μπαμπούλας είναι αυτός που χρησιμοποιούνε οι γονείς για να αναγκάσουν το παιδί να κάνει κάτι για το καλό του, χωρίς να γίνουν εκείνοι οι κακοί».
Στεναχωρέθηκα...
«ρε τον φουκαρά τον κύριο μπαμπούλα!» σκέφτηκα, «μα τέτοια εκμετάλλευση;;». Τον φαντάστηκα σαν ένα συμπαθέστατο τερατάκι που αναγκάζεται να γίνεται κακός επειδή οι μεγάλοι θέλουν να είναι πάντα οι καλοί. Τον φώναζαν για όλες τις βρωμοδουλείες που αρνούνταν να κάνουν οι ίδιοι! Κάτι σαν τον dirty-Harry ένα πράμα...
Τον λυπήθηκα. Κι από εκείνη την ημέρα γίναμε φίλοι και προσπαθούσα να μην τον αναγκάζω να γίνεται κακός.
Περάσανε κι άλλοι πολλοί μήνες, κι ένας άλλος καλός κύριος που φορούσε κάτι περίεργες μαύρες ρόμπες (μετά έμαθα ότι τις λένε «ράσα») με μάλωσε πολύ όταν του είπα πως εγώ και ο κύριος μπαμπούλας είμαστε φίλοι!
«Ο μπαμπούλας είναι ο σατανάς!! Δε πιάνουμε φιλίες με τον σατανά!!!» φώναζε έξαλλος!
«Τι είναι ο σατανάς;» απόρησα εγώ και ο καλός κύριος μου εξήγησε: Μου είπε ότι είναι μεγάλος, κακός και άσχημος και θέλει το κακό μας.
Εγώ όμως του είπα ότι δεν τον γνωρίζω αυτόν τον κύριο σατανά και ότι ο κύριος Μπαμπούλας είναι πράγματι μεγάλος και άσχημος αλλά δε θέλει το κακό μου, μόνο που και που χρειάζεται να γίνεται κακός επειδή δεν κάνω αυτό που είναι καλό για μένα!
Εκείνος μου είπε ότι έτσι συμπεριφέρεται μόνο ο καλός Θεούλης, που μας μαλώνει και μας τρομάζει που και που αλλά είναι πάντα για το καλό μας. Εγώ χάρηκα μ’ αυτό, και του είπα ότι τότε ο κύριος Μπαμπούλας είναι ο Θεούλης!
Μπερδεύτηκε...
Μου είπε όμως ότι ο Θεούλης δεν είναι μεγάλος και άσχημος, αλλά μεγάλος και όμορφος, δεν τον λένε Μπαμπούλα και είναι μόνο ένας! Κι εγώ τον ρώτησα τότε ο κύριος Μπαμπούλας τι είναι που συμπεριφέρεται σαν τον Θεούλη αλλά ο Θεούλης είναι μόνο ένας, δεν τον λένε Μπαμπούλα και δεν είναι άσχημος;
Μπερδεύτηκε περισσότερο...
Συνέχισα λοιπόν να λέω κάθε βράδυ «καληνύχτα» στον κύριο Μπαμπούλα, κι ας εκκρεμούσε το ζήτημα του αν είναι ο Θεούλης ή όχι κι αν δεν είναι τι είναι, και προσπαθούσα να μην του κάνω την ζωή δύσκολη αναγκάζοντάς τον να γίνεται κακός, κάτι που τόσο πολύ απεχθάνεται...
Μα ήθελα και να μάθω τι είναι!
Γι αυτό ρώτησα τον μπαμπά μου αν ο Θεούλης είναι όμορφος. Γέλασε και μου είπε ότι το όμορφος ή άσχημος είναι κάτι που αποφασίζει ο καθένας μόνος του, ότι είναι δηλαδή «υποκειμενικό»...
Ενθουσιάστηκα!
Πήγα τρέχοντας στον κύριο με τις ρόμπες και φώναξα με χαρά «ο άσχημος είναι υποκείμενο!!!»
Αυτός ξαφνιάστηκε και μου είπε «όχι, είναι επίθετο... αλλά δεν είμαι δάσκαλος γραμματικής, παπάς είμαι!!»
Τότε εγώ ενθουσιάστηκα ακόμα περισσότερο! Είχα βρει τη λύση!!!
«ο Μπαμπούλας είναι επίθετο! Ο Μπαμπούλας είναι επίθετο!» φώναζα χαρούμενα μέχρι που μου έβαλε τις φωνές ο κύριος με τις ρόμπες και μου είπε να του εξηγήσω γιατί φωνάζω βλακείες.
Έτσι του είπα πως ο μπαμπάς μου, μου είπε πως το όμορφος ή άσχημος είναι κάτι που αποφασίζει ο καθένας μόνος του, δηλαδή είναι υποκείμενο.
«Υποκειμενικό» με διόρθωσε ο κύριος με τις ρόμπες εκνευρισμένος.
«ναι, αυτό!» του είπα εγώ.
«Ε, και;» μου είπε.
«Ε, και... εσείς λέτε τον Θεούλη όμορφο, εγώ λέω τον κύριο Μπαμπούλα άσχημο, αλλά και οι 2 είναι μεγάλοι, μας τρομάζουν επειδή μας αγαπάνε και είναι μόνο ένας! Εσείς πάλι μου είπατε και ότι ο άσχημος είναι επίθετο... άρα το επίθετο του Θεούλη είναι Μπαμπούλας! Δηλαδή, ο κύριος Μπαμπούλας και ο Θεούλης είναι το ίδιο πρόσωπο και τον λένε κύριος Θεούλης Μπαμπούλας!!»
Ήμουνα πολύ χαρούμενη που βρήκα την λύση κιας είχε κοκκινίσει το πρόσωπο του κυρίου με τις ρόμπες και μούγκριζε. Υπέθεσα ότι ήταν κι αυτός χαρούμενος που του είπα την λύση, γιατί μου είχε φανεί πως κι εκείνος την έψαχνε από τότε που είχαμε μιλήσει...
Τώρα πια έχω μεγαλώσει πολύ από τότε και τα θυμάμαι όλ΄ αυτά και χαμογελάω. Σκέφτομαι όμως πως ίσως μέσα από την παιδική μου φαντασία και λογική, είχα βρει τον λόγο ύπαρξης της οργανωμένης θρησκείας στην κοινωνία και το πως συνέβαλε για την ομαλή συμβίωση των ανθρώπων μεταξύ τους μέσα σε αυτήν...
«ο ΄κύριος Θεούλης Μπαμπούλας΄ είναι αυτός που χρησιμοποιούνε οι γονείς (εκκλησία και κυβέρνηση) για να αναγκάσουν το παιδί (τον λαό) να κάνει κάτι για το καλό του, χωρίς να γίνουν εκείνοι οι κακοί»...
Βέβαια, εκείνο το «για το καλό του» σηκώνει πολύ συζήτηση...
Όπως σηκώνει συζήτηση και το εάν τον έχουμε πια ανάγκη...
Φιλικά,
Νεφέλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου