Η Κύπρος πονάει για την ΜΑΝΑ Ελλάδα…

Λογικά δεν πρέπει να υπάρχει Έλληνας της Κύπρου, εκτός βεβαίως από αυτούς που δεν νιώθουν Έλληνες, που να μην πονά για την κατάσταση στην οποία περιήλθε η Ελλάδα. Όσοι μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες, έχοντας ίσως και κάποια (δικαιολογημένη) έπαρση για την προσφορά των προγόνων μας στην παγκόσμια κοινωνία, κλαίμε σιωπηλά για την κατάντια της πατρίδας μας. Θυμάμαι, μέσα στην αγνότητα της νεότητας, ότι το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις πάτησα το πόδι μου στην Αθήνα για σπουδές (δεν είχα πάει μέχρι τότε στην Ελλάδα) ήταν να πάω στην Ακρόπολη και να χαϊδέψω τις ιερές πέτρες, που έζησαν το άναμμα της φλόγας του πολιτισμού της ανθρωπότητας.
Τώρα, ο Ιερός Βράχος βλέπει τους Έλληνες να σκοτώνονται αναμεταξύ τους και τη χώρα να ζητιανεύει από τον κάθε ένα, που όταν στην Ελλάδα ζούσαν Σωκράτηδες, Πλάτωνες και Περικλήδες, εκείνοι μάζευαν και έτρωγαν καρπούς από τις βελανιδιές. Και διερωτόμαστε:

Πως αυτός ο λαός, ο οποίος δίδαξε σε όλο τον κόσμο τις τέχνες και τις επιστήμες, την δημοκρατία και την αγάπη για ελευθερία, το κουράγιο και το θάρρος, κατάντησε έτσι; Το απλοϊκό σκεπτικό τελικά είναι ίσως και το πιο σωστό: Ο Ελληνισμός ήταν πάντα ανεξέλεγκτος, δεν υποκλινόταν στα διεθνή συμφέροντα, πάντα «προκαλούσε» προβλήματα στα διεθνή μαγειρεία. Γι’ αυτό έπρεπε η Ελλάδα να υποταχθεί με κάποιο τρόπο. Και επειδή ο στρατιωτικός τρόπος δεν έπιανε τόπο, σκέφτηκαν ότι η καλύτερη μέθοδος ήταν η διάβρωση της ψυχής των Ελλήνων. Ακόμα και πριν την απόκτηση της ανεξαρτησίας της Ελλάδας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι ξένοι μπήκαν σαν σαράκι στις σάρκες του Ελληνισμού και τον έτρωγαν σιγά – σιγά (θυμάστε ότι τα πρώτα κόμματα στην Ελλάδα ακόμα από τον καιρό της Επανάστασης του 1821 ήταν ή φιλοβρετανικό ή φιλογαλλικό ή φιλορωσικό). Από τότε μέχρι και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι περίοδοι ανάκαμψης του Ελληνικού κράτους ήταν μικρές και πάντα υπό την καθοδήγηση κάποιων, λίγων πεφωτισμένων ηγετών.
Μετά και παρά την τεράστια προσφορά της Ελλάδας στην ήττα των φασιστικών δυνάμεων, η χώρα «έλαβε» ως αμοιβή την κηδεμονία και ένα εμφύλιο σπαραγμό. Κάποια σκιρτήματα πολιτικής ανεξαρτητοποίησης της Ελλάδας σταμάτησαν πάνω στην ξενοκίνητη χούντα. Η Ελληνική Κύπρος παραδόθηκε ουσιαστικά από τους ξένους στους τούρκους. Η Ελλάδα συνέχισε να υποφέρει από την ποδηγέτηση. Και το χειρότερο είναι ότι στην ποδηγέτηση αυτή συνέβαλαν Έλληνες: Κωνσταντίνος Καραμανλής, Κώστας Σημίτης, ο περίγυρος του Κώστα Καραμανλή και τώρα η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.
Ο Παπανδρέου πληρώνει αυτά που έσπειρε ο Σημίτης, αυτά που εξέθρεψε η κυβέρνηση Καραμανλή, αυτά που ο ίδιος υποδαύλιζε όταν ήταν αντιπολίτευση του Καραμανλή. Μια χούφτα καθοδηγούμενοι από κέντρα στο εξωτερικό και από κόμματα και ΜΜΕ στην Ελλάδα, δήθεν αντιεξουσιαστές, σκοτώνουν Έλληνες, σκοτώνουν την Ελλάδα. Αυτοί και τα αφεντικά τους θέλουν την Ελλάδα υποχείριο, πολιτικά και οικονομικά. Θέλουν την Ελλάδα γονατισμένη, για να μην μπορεί να διαδραματίσει το ρόλο που της αξίζει στην παγκόσμια ιστορία και κυρίως για να μην μπορεί να διεκδικήσει και να κερδίσει στα εθνικά θέματα που πάντα άλλοι της δημιουργούν.
Είναι και γι’ αυτό που πονάμε με αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα: Όταν η Ελλάδα πληγώνεται, πληγώνεται και η Κύπρος. …γονατίζει και η Κύπρος!
Υ.Γ. Είμαι βέβαιος πως όταν οι Έλληνες πολεμούσαν με δαίμονες και τέρατα, το έκαναν για τα παιδιά τους. Και εμείς Μάνα, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο, παρά να πολεμήσουμε για τα παιδιά μας.


Γιώργος Γεωργίου